من آن گلبرگ مغرورم، که می میرم ز بی آبی

من آن گلبرگ مغرورم، که می میرم ز بی آبی

ولی با خفت و خواری، پی شبنم نمی گردم

ز هوشیاران عالم، هر که را دیدم غمی دارد

دلا دیوانه شو، دیوانگی هم عالمی دارد

موی سیاهم بِرَهت کرده ام سپید

تا که نگویند نیست بالاتر ز سیاهی رنگ

پیری آن نیست بر سر بزند موی سپید

هر که این معنا نداند واقعا پیر است

شاعر: علی اصغر شهبازی