داستان زیر یکی از داستانهای زیبای مثنوی معنوی گویای ضرب المثل آسیاب به نوبت میباشد.
رفت روزی زاهدی در آسیاب آسیابان را صدا زد با عتاب
گفت دانی کیستم من؟ گفت: نه گفت نشناسی مرا ای روسیه؟
این منم، من زاهدی عالیمقام در رکوع و در سجودم صبح و شام
ذکر یا قدوس و یا سبوح من برده تا پیش ملایک روح من
مستجاب الدعوه ام تنها و بس عزت مارا نداند هیچ کس
هر چه خواهم از خدا آن میشود با نفیرم زنده بیجان میشود
حال برخیز و به خدمت کن شتاب گندم آوردم برای آسیاب
زود این گندم درون دلو ریز تا بخواهم از خدا باشی عزیز
آسیابت را کنم کاخی بلند بر تو پوشانم لباسی از پرند
صد غلام و صد کنیز خوبرو میکنم امشب برایت آرزو
آسیابان گفت ای مرد خدا من کجا و آنچه میگویی کجا ؟
چون که عمری را به همت زیستم راغب یک کاخ و دربان نیستم
در مرامم هر کسی را حرمتیست آسیابم هم همیشه نوبتیست
نوبتت چون شد کنم بار تو باز خواه مومن باش و خواهی بی نماز
باز زاهد کرد فریاد و عتاب کاسیابت بر سرت سازم خراب
یک دعا گویم سقط گردد خرت بر زمین ریزد همه بار و برت
آسیابان خنده زد ای مرد حق از چه بر بیهوده میریزی عرق
گر دعاهای تو میسازد مجاب... با دعایی گندم خود را بساب!